دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
واسطه نیار، به عزتت خمارم
حوصله‌ی هیچ کسی رو ندارم
کفر نمی‌گم، سوال دارم
یک تریلی محال دارم
تازه داره حالیم می‌شه چی‌کاره‌ام
می‌چرخم و می‌چرخونم ٬ سیاره‌ام

حتما که نویسنده و کارگردان این فیلم، حسین پناهی ما رو نه می‌شناختن و نه و از این شعر خبری داشتند. اما اثری که خلق کردن تفسیر تصویری همین شعره.
آدم به باورش گره خورده. حتی خیلی از اوقات باور سوار بر آدمیت میشه و هر جا و هر جور که بخواد سواری می‌گیره.
اگه خیلی به چیزی باور داشته باشی ممکنه بهت بگن دیوونه. فرق دیوونه بودن و عاقل بودن چیه؟ هیچ دیوونه‌ای حرف درستی برای گفتن نداره؟ یا ما عقلای ظاهری برای راحت کردن خودمون در برابر هر بیان تازه‌ای با این جواب که “دیوونه است دیگه، چه انتظاری داری؟” از زیر پذیرش خیلی چیزها شونه خالی می‌کنیم؟
مارتین اسکورسیزی یک بار با «جزیره شاتر» جواب این سوال رو داده. اما انگار اون تنها تعریف از «دیوونه‌گی» نبوده.