از کجا شروع شد؟

نمی‌دانم. از آن ندانستن‌ها که شیرین‌تر از دانستن است. می‌دانید؟ وقتی ندانی از کجا راهت را کج کرده‌ای سمت چیزی، یعنی آن‌قدر در تو راسخ بوده که حتی خودِ پیش از آنت را به یاد نمی‌آوری. نمی‌دانم پیوندم با پرده و صحنۀ نمایش از کجاست؛ از تئاترهای کودکی؟ از پنهانی دیدن‌های نوجوانی؟ از ورود به فضای رسانه در جوانی؟ نمی‌دانم. هر کجا که بود، مرا به خود کشید و فکر نمی‌کنم قصد رهاکردن داشته باشد و داشته باشم.

چرا سینما؟

سینما هنر کامل است. در مواجهه با انواع دیگری از هنر، می‌بینی انگار همۀ ظرفیت‌ها در آن به کار نیامده. انگار تو بیرون از زمان و مکان خودت نمی‌شوی. بیرون‌شان ایستاده‌ای و می‌بینی‌شان. جهان‌شان تو را نمی‌بلعد. لااقل مرا نمی‌بلعد. از موسیقی و ادبیات هم لذت می‌برم؛ اما گویی بدون در کنار هم آمدن گونه‌های مختلف اندیشه و هنر و نشستن‌شان بر پردۀ نمایش، جهان هنوز ظرفی است پرنشده. سینما انگار آمده تا مستجمع تمامی فضایل باشد. گواه؟ ببینید چگونه یک فکر در دنیا مسلح و شلیک می‌شود. سینما حالا بهترین قالب پیام‌رساندن و «خلق» است.

هنوز هم؟

من دنبالش نمی‌روم؛ او می‌کشد قلاب را! گاه شده به فراخور حال روحی و کشاکش درونی، خواسته‌ام بگذارمش کنار. بعد روحم از آن‌ور می‌زند بیرون: «منتظر فیلم بعدی فلانی ننشینیم؟»، «کمی صبر کن فصل آخر فلان سریال هم بیاید»، «یعنی بگذاری کنار دیگر می‌توانی زنده باشی؟» و جملاتی از این دست، ترکم را می‌شکند. جوری هم می‌شکند که توبه می‌کنم از توبه‌کردنم؛ چون هر بار بیشتر با سینما وصلم می‌کند.

الان کجایی؟

سینما برایم روح است و علاقه و لذت. نمی‌آورمش به کار. روزگار در دکه‌ای گوشۀ زیست‌بوم نشر می‌گذرانم. شاید توان خلق اثر را ندارم. شاید هم اثر آن بخش ویراستار ذهنم است که اصلاح را بیشتر از خلق می‌پسندم. حالا در آیه‌دُسینِما مرتب‌تر و قاعده‌مندتر با سینمای محبوبم مواجه می‌شوم، از بزرگترها می‌آموزم و می‌کوشم نگاهم را به سینما تعمیق کنم. راستش حل‌کردن پیچ‌وخم‌های سینما برایم خیلی مفرح است. شاید اگر شاغل این حوزه شوم، علاقه‌ام را به وظیفه بفروشم. پس فعلاً نه، ممنون!