1.63
77
7.2
79
91
زن بودن همیشه مسئله است. زن را نمی شود محدود کرد. هر مردی از اولین لحظه ی به وجود آمدنش به زن وابسته است تا آخرین لحظه. خباثت به خرج دادن برای سلطه بر زنان آن هم برای سوءاستفاده از آنها اوج پلیدی است.
اما زنان، برای بودن خود، هیچ وقت وابسته نبودند. هویت مستقل زن هیچ وقت به استعمار در نمی آید. حتی اگر تعدادی از آنها را در روستایی محصور کنند.
زنان سخن می گویند تا افسار روزگار خود را در دست بگیرند.
کارگردان: سارا پلی
تهیه‌کننده: دده گاردنر – جرمی کلاینر – فرانسیس مک‌دورمند
فیلمنامه نویس: سارا پلی
بازیگران: کلر فوی – جسی باکلی – جودیت آیوی – بن ویشاو – فرانسیس مک‌دورمند
موسیقی: هیلدور گودنادوتیر
مدت زمان: 104
یه کار سفارشی جناح‌بندی‌شده غیرسینمایی با دیالوگ‌های به زور حفظ شده و پر از بغض‌های فمینیستی. اصلاح رنگ خیلی بد انجام شده؛ انگار نتفلیکس از لغو کردن یکی-دو پروژه پول جمع کرده و داده به اینا که فیلم بسازن.
موسیقیش؟ نبود هم فرقی نمی‌کرد.
آمیش‌ها و مورمون‌ها و منونایت‌ها سه فرقه خاص مسیحیت هستن. در طالقان خودمون هم یه گروه هزاره‌گرا هستن. روستاشون مشهوره؛ ایرانی هستن و گویا مسلمون. مطالعه کامل
چرا فیلم رو به‌صورت نمادین نمی‌بینید؟ و چه اشکالی داره که نمادین باشه؟ اتفاقاً من از این مبهم بودن خیلی بیشتر لذت بردم. البته از جهت فُرم؛ حتی اگر محتوای نچسب فمینیستی داشته باشه، اون فرم هم خودش یه‌جور محتوای خوشاینده دیگه. مطالعه کامل
جالبه که فیلم حرف‌های زنانه بر پایه واقعیته! من فکر می‌کردم فانتزیه. یه گروهی از مسیحیا هستن به‌نام منونایت‌ها، و واقعاً اینجوری زندگی می‌کردن. اینا همونطوری لباسِ یکدست می‌پوشیدن، با اسب جابجا می‌شدن و سرشماری نمی‌شدن. مطالعه کامل
اوه اوه اوه، فاجعه بود؛ یک مشت حرف زنانه و فمینیستی در طبقه بالای یک طویله. فیلمش تقریباً در همین حد و اندازه‌ها بود. مُردم تا تموم شد.
خدا زد پس کله‌مون و ما جمعی از درس‌خوانده‌های حوزه علمیه قم، که بعضیامون فلسفه هنر و حکمت هنر خوندن و بعضیامون ادبیات نمایشی و بعضی دیگه‌مون فیلمسازیم، این‌جا دور هم جمع شدیم و درباره سینما و هنر گپ می‌زنیم. این‌جا به یادگار می‌گذاریمشون [ادامه …]
تمامی حقوق برای سایت آیه دُ سینما محفوظ است. © 2023
