به‌نظرم اونجوری که دوستان گفتن ژانر بلوغ بود ولی خیلی متفاوت به‌خاطر این تم مافیایی. زاویه جدیدی باز کرد تو این دست فیلم‌های مافیایی. اما چیزی که برای من جلب توجه کرد این فرایندی که دختر توی این فیلم  طی کرد بود.  کیارا که این بی‌پناه شدن و از دست دادن تکیه‌گاه، که به‌نظرم مهم‌ترین چیز توی به بلوغ رسیدنه؛ حالا چه به‌لحاظ فیزیولوژیکی چه به‌لحاظ روحی روانی فکری این اتفاق می‌افته که آدما اون چیزی که بهش پناه می‌بردند آن زعیم، و آن خوانشی که آدم ها از دنیا، از خانواده، از محیط اطرافشون دارن چیزی که برا خودشون ساختن رو از دست می‌دهند، براشون فرو می‌ریزه. چیزی که توی فیلم هم خیلی برام جالب بود. حالا احتمالاً توی این خانواده مافیایی این آیین تشرفی که داشتن بود. پدر برگشت گفتش که به بچه‌ها بگو امشب انجام می‌دیم یعنی معلوم برای تک‌تک بچه‌های خانواده‌ آیین تشرفی دارند که یهو اینا رو با واقعیت خانواده روبرو کند این اتفاق انگار غیرمترقبه افتاد.
من به‌عنوان یه پدر برام یه تلنگری بود، که وقتی با بچه‌ها مواجه‌ایم که اینا بالاخره دارند این روند بلوغ رو طی می‌کنند، وقتی خانواده‌های این‌جوری که با یک هم‌چین هم‌بستگی و تعصب درونی مواجه‌اند و براش حساب‌شده برنامه‌ریزی دارند، فکر می‌کنم برای هر خانواده‌ای ضروریه. یعنی من گویی لحظه وسطای فیلم دیگه رفتم مثلاً توی فضایی که مثلاً خودم تو دوران بلوغ طی کردم به‌نظرم رسید که ماها اینو از توی خانواده برون سپاری می‌کنیم به جامعه. به مدرسه به مسجد! به محیط‌های بیرون از خانواده. اما این فیلم یهو من رو برد به این سبک. خود خانواده باید یه هم‌چین فضای آیینی را برای بچه‌ها ایجاد کنه. آیین تشرف کاملاً به این معناست که ناخودآگاه این اتفاق برای هر انسانی می‌افته اگه که بلوغ فیزیولوژیکی را در نظر بگیریم. و اگه بلوغ فکری رو در نظر بگیریم که در این فیلم شاهدش بودیم اصلاً معلوم نیست چه سنی اتفاق می‌افته. و چه خانواده‌ی مافیایی روشن‌فکر دموکراتیکی بوده‌اند یعنی باهاش کنار اومدن.
تولد هجده‌سالگی کیارا در انتهای فیلم قرینه‌ای بود بر این‌که تصمیم برای برگشتن به خانواده رو گرفت.