فیلم یه ویژگی جالبی که داشت این بود که اون دو تا بازیگری که با هم‌دیگه تضاد داشتند عین همون دوتایی که تو فیلم اول بودند؛ در انتها براساس خواسته‌ی کارگردان که دو تا گیلاس را به‌هم وصل می‌کنه، عین هم می‌شن؛ چه تو فیلمی که خود کارگردانه می‌خواد بسازه؛ چه وقتی یه بازیگر نقش دو نفر را بازی می‌کنه.
برام کمدی‌اش جالب بود؛ یه کمدی که در حد و مرز کمدی‌های کلامی و روشن‌فکری ایستاده بود، با اون نمای مینی‌مال خیلی سوپر پست‌مدرن.
نکته دیگه انتخاب آنتونیو باندراس؛ که بازیگر خیلی مشهور و پول‌داریه و بیشترم تو فیلمای خز و خیل بوده، و قراردادنش مقابل اسکار مارتینس و اون دیالوگ های آشنا.
خیلی بازیگری خوبی داشت فیلم، به‌خصوص تغییر چهره آنتونیو باندراس در سکانسی که چاقو می‌زنه و می‌ره و برمی‌گرده و اون کارگردان داره هدایتش می کنه.
فیلم برای کسی که به بحث فیلم‌سازی و کارگردانی علاقه‌مند باشه خیلی فیلم خوبیه. حرف‌ها همان حرف‌های تکراری همیشگی بود، ولی با یه فضاسازی نو این حرف ها رو زد.
فیلم خیلی بامزه، جذاب، دیدنی و سرگرم کننده بود. ولی از این فیلم هایی بود که به قول خود پنلوپه کروز با تیتراژ تموم میشه. برای من حداقل اینطور بود.
بار معنایی عجیبی رو اضافه نمی‌کرد یعنی همان حرف‌هایی بود که قبلاً هم درباره سینما و هنرهای مفهومی زده می‌شد که در واقع مفهوم رو به بقیه تحمیل می‌کنند.
فیلم در واقع نمی‌خواست بگه سینمایی ها اینن، بلکه می خواست بگه ما اینیم! داره با صدای بلند میگه ما اینیم، ما همین گندی هستیم که هستیم. من برداشتم اینه، آخه وقتی یه کسی میاد به کارگردان و بازیگر و همه گند می‌زنه، می خواد بگه ما اینیم و این قابل تأمله.
فیلم کاملا نگهم داشت و چرتم رو پاره کرد. فیلم خیلی سرپا بود و رفته بود به مصاف مدرنیته.
با استفاده از خود مدرنیته رفته بود به نقد مدرنیته!
در مورد فیلم باید بگم که من به شخصه از فیلم هایی که ساختن یه فیلم، شکل گرفتن فیلم و کلا پشت ماجرای فیلم‌ها رو روایت می‌کنه خیلی خوشم میاد. به‌خصوص که تم کمدی هم قاطیش کرده باشه جذابیتش را خیلی بیشتر می‌کنه.
به ایده‌ی ساخت فیلم که یه پول داری صرفاً از سر یه آروغ روشن‌فکری یا بدتر از اون از سر بیکاری تصمیم می گیره بین ساختن پل و فیلم، فیلم را بسازه توجه کنید. جالب‌تر این بود که آخرسر پل را هم ساخت، یعنی این کار اینقدر براش بی‌ارزش بود. از اون طرف یه زنی که اونم معروف شدنش انگار به‌خاطر آروغ روشن‌فکری بوده، چون از شخصیتش و حرکاتش داریم می‌بینیم، بیاد کارگردانیش را قبول کنه. بازی‌گرایی که اونام تمام فکرشون، زندگی‌شون، پوچه بیان بازی کنن.
احتمالاً شعار فیلم همین باشه که اینا خبری توشون نیست.