به دلایل زیر فیلم برای من مهم بود و دوست‌داشتنی:
فیلمِ تک‌لوکیشن و سختی بود برای کارگردان.
کادر‌بندی‌های کارگردان بسیار دقیق بودند.
پایان‌بندی بسیار جذابی داشت.
شخصیت دختر آن ور تهاجمی و سپس آن بعد عاطفی‌اش خیلی خوب درآمده بود.
فیلم اطلاعات را اندک‌اندک و به درستی به تماشاگر منتقل می‌کرد.
عشق واقعی یک پدر به فرزندش از دل فیلم قابل درک بود.
پدر هرچقدر هم که فرزندش با او به تندی برخورد می‌کرد بازهم عاشقانه فرزندش را دوست داشت. البته که در این فیلم مقصر پدر بود. ولی به هر حال از تندی‌ها و بدخلقی‌های دخترش ناراحت نمی‌شد.
جزییاتی هم در شخصیت‌پردازی شخصیت پدر هست که من را یاد رمان‌ها می‌اندازد مثل اینکه چندین‌بار کتاب مقدس را خوانده بود یا غذادادنش به آن پرنده و یا چاقی مفرطش یا استاد مجازی بودنش ..
احساس شخصی من این است که آرنوفسکی بعد از فیلم مرثیه‌ای برای یک رویا، با همه شلوغ‌کاری جوانانه و بازی‌های فرمی، بعد ساختن کشتی‌گیر و قوی سیاه، بعد همه فلسفی‌بازی‌ها در نوح و مادر، همه متظاهربودن‌ها و شهوات فرمیش رو گذاشته کنار و دوباره برگشته به دنیای مرثیه‌ای برای یک رویا؛ یک بازگشت مضمونی البته به دنیای آدم‌هایی که قربانی اشتباه‌های خودشان و دیگران می‌شوند و تصمیم می‌گیرند برای انتقام از خود به خود آسیب بزنند. نتیجه یک فیلم صادقانه شده.
somethi honestly
یک فیلم کلاسیک روراست شخصیت‌محور با غافلگیری‌های شگفت‌انگیز و عمیق و جذاب.
به نظرم این قطعاً صادقانه‌ترین حرف آرنوفسکی در سینما بود، آن هم بعد از فتح قله‌های تظاهر در فیلم مادر.
بگذارید یک مقایسه کنم میان فیلم نهنگ و فیلم پسر ساخته فلوریان زلر که هر دو فیلم محصول ۲۰۲۲ هستند و در هر دو داستان پدرانی را می‌بینیم که به خاطر عشق به شخص دیگری فرزندشان را رها کرده و حالا با تبعات تنها گذاشتن آن‌ها مواجه می‌شوند و هر دو پدر سعی دارند خطای گذشته را جبران کنند.
اما تفاوت این‌جاست که در نهنگ همانطور که از هالیوود انتظار داریم پدر برای عشقش محکوم نمی‌شود، بلکه حتی مخاطب رو مجبور می‌کند با وی هم‌ذات‌پنداری کند.
اما فلوریان زلر در فیلم پسر این جرات را به خرج می‌دهد و رسماً پدر را محکوم می‌کند و خانواده را در جایگاه اول قرار می‌دهد. خانواده‌ای که پدر متلاشی کرده و نمی‌تواند دیگر جبرانش کند.